Anadolu’da bir zamanlar misafir, “Tanrı misafiri”ydi. Habersiz gelen ağırlanır, evde ne varsa paylaşılırdı.

Ancak günümüzde misafirlik, zaman, enerji ve hatta “konfor” kaybı olarak algılanır hale geldi.

Davet etmek de, davete gitmek de azaldı. Peki bu değişimin altında yatan gerçek sebepler neler?

Modern yaşam, “ben” odaklı bir kültür inşa etti. Eskiden topluluk bilinciyle şekillenen hayat, şimdi bireysel sınırlar ve konfor alanlarıyla belirleniyor.

İnsanlar artık yalnızlığı tercih ediyor.

Eskiden iletişim yüz yüze kurulurken, şimdi “görüştüm sayılır” mantığıyla dijital temas yeterli görülüyor.

Video aramalar, mesajlaşmalar gerçek temasın yerini aldı.

“Yoğunum” modern çağın parolası. İş, trafik, çocuk, kurs derken günün sonunda kimse başkasını ağırlayacak enerjiyi bulamıyor.

Misafirlik artık “ertelenen bir lüks”.

Eskiden misafir odaları evin en gösterişli yeriydi. Bugün minimalist, sadece kendine dönük evler yaygın.

Fazladan sandalye bile zor bulunuyor bazı evlerde.

Bazı insanlar artık misafirlikte “ağırlanma kalitesine” fazla önem verildiğini düşünüyor.

Bu da samimiyetin yerini gösteriş kaygısına bırakıyor. Misafirlik basitleşmek yerine karmaşıklaşıyor.

“Misafirlik kültüründeki azalma, toplumun dönüşümünün yansımasıdır.

Ancak bu, tamamen yok oluş değil; yeni formlara evrilme sürecidir.

Online görüşmeler, ortak alan buluşmaları gibi alternatifler bu boşluğu doldurmaya çalışıyor.”