Sessizliğin Altındaki Sebep Ne?

Topluluk önünde konuşamamak, yeni insanlarla tanışmaktan çekinmek, sürekli “yanlış bir şey söyleme” korkusu…

Utangaçlık, milyonlarca insanın gündelik hayatını etkileyen yaygın bir durum.

Peki bu özellik doğuştan mı gelir, yoksa yaşam içinde mi şekillenir?

Araştırmalar, utangaçlık eğiliminin genetik temellere dayandığını gösteriyor.

Özellikle serotonin ve dopamin gibi beyin kimyasallarını etkileyen genlerin, bireyin sosyal ortamlardaki rahatlığını belirlemede rol oynadığı tespit edilmiştir.

Bebeklik döneminden itibaren daha temkinli, içe dönük tepkiler veren çocuklar, bu özelliği doğuştan taşıyor olabilir.

Utangaçlığın tek kaynağı genetik değil.

Aile tutumları: Aşırı koruyucu veya eleştirel ebeveynler, çocukların özgüven gelişimini zayıflatabilir.

Travmalar: Alay edilme, dışlanma gibi sosyal travmalar, bireyde sosyal kaygıyı artırabilir.

Kültürel faktörler: Bazı toplumlarda sessizlik erdem olarak görülürken, diğerlerinde sosyal cesaret teşvik edilir. Bu farklar da kişilik gelişimini etkiler.

Utangaçlık ile sosyal anksiyete arasında fark vardır:

Utangaçlık: Hafif bir çekingenlik hali, çoğunlukla kontrol edilebilir.

Sosyal anksiyete: Yoğun korku ve kaçınma davranışı ile seyreder, günlük hayatı ciddi biçimde etkileyebilir.

Evet! Beyin plastisitesi sayesinde sosyal beceriler geliştirilebilir.

Maruz kalma terapileri

Bilişsel davranışçı terapi

Grup etkinlikleri ve sahne deneyimi gibi uygulamalar
utangaç bireylerin zamanla daha özgüvenli olmasını sağlar.

Utangaçlık genetik olabilir ama bu, sosyal becerilerin geliştirilemeyeceği anlamına gelmez.

Her bireyin özgüven düzeyi zamanla inşa edilebilir.

Önemli olan, bu durumun farkında olmak ve gelişime açık kalmaktır.