Bir zamanlar futbol, arka sokakta, ayakkabılar kale direği olduğunda başlardı. Kazananın ödülü belki bir gazozdu ama kaybedenin bile kahkahası vardı. Şimdi futbol; bütçeler, veri analizleri, algoritmalar ve milyon dolarlık yayın haklarıyla çevrili. Evet, profesyonellik arttı. Ama bir şey azaldı: ruh. Tribünler hâlâ dolu belki ama o tribünlerde baba-oğul yan yana maç izlerken aradaki bağ koptu. Oyuncular hâlâ gol atıyor ama sevinçleri sıradanlaştı. Çünkü artık goller, kameraya bakmak için atılıyor; gönülden gelen coşku için değil. Futbolun ruhu; tozlu sahalardan, formasını terleten gençten, son düdüğe kadar savaşan yürekten beslenirdi. Şimdi transfer sezonu bitmeden taraftar sevgisi bitiyor. Formaya değil, prime oynanıyor. Bu oyunun hâlâ ruhu olabilir, ama onu yaşatmak; sokakta top oynayan çocuğun gözlerindeki ışığı hatırlamakla mümkün. “Futbol skor değildir. O, bir çocuğun hayal kurarken attığı goldür.” Velhhasil... Modern futbol, ticari kaygılarla ruhunu yitirme riski taşıyor. Mahalle kültürü ve sadakat hissi kayboldukça oyunun kalbi de eksiliyor. Futbolun yeniden “oyun” olabilmesi için yeniden hayalle, emekle ve aidiyetle buluşması gerekir.