İnsan kalbiyle yaşar. Kalp durdu mu hayat biter. Ama hakikatte kalbin durmasından daha tehlikeli bir şey vardır: Kalbin iman nurundan uzaklaşması. Çünkü bu, insanın manevî ölümüdür.
İman; yalnızca “var” demek değildir. O, Allah’ın varlığını ve birliğini kalpte hissetmek, O’na güvenmek, O’nun emrine teslim olmaktır. Kur’an’ın söylediği “Kalpler ancak Allah’ı zikretmekle tatmin olur” hakikati, bu yüzden ezelden ebede geçerlidir.
Bazen hayatın yükleri, imtihanların şiddeti insanı yorar. O anlarda kalbine dön, ona sor: “Sen kimin kulusun?” Eğer cevabı hâlâ “Allah” ise, bil ki hâlâ yaşıyorsun.
Söz Özü..
Kalp, imanla atarsa beden de huzurla yaşar.