Sessizlik…
Bir kelime değil, bir hâl aslında. İnsan çoğu zaman konuşarak anlatır kendini sanır.
Oysa sessizlik, kelimelerin anlatamadığını fısıldar.
Birini sustuğunda tanırsın. Çünkü sessizliğinde sakladığı ne varsa orada durur.
Öfke de vardır, sabır da… Kırgınlık da vardır, kabulleniş de…
Sessizlik, en dürüst ifadedir. Çünkü kelimelerle süslenmez.
Bazen konuşmamak, söyleyecek söz bulamamaktan değil, söylenince değersizleşmesinden korkmaktan olur.
İnsan, anlatmaya çalışır; anlaşılmadığını görünce susar. İşte o sessizlik, bin kelime konuşur.
Belki de hayat, suskun insanları anlamayı öğrenmektir.
Çünkü sessizlik, her zaman boşluk değildir.
Bazen en gürültülü cümle, sessizliğin içindedir.
“Konuşmak ihtiyaçtır, susmak sanattır.”