Gerçek olgunluk, duyguları bastırmakta değil; onları doğru zamanda, doğru şekilde ifade edebilmekte saklıdır. İnsan, hem aklın hem duyguların dengesinde var olan bir varlıktır. Beynimizin ön bölgesi, yani “prefrontal korteks”, mantıklı kararlar vermemizi sağlar. Ancak beynin limbik sistemi, duyguların merkezidir ve çoğu zaman refleksif tepkiler burada üretilir. Stres anlarında bu iki sistem arasındaki denge bozulduğunda, duygular aklı esir alabilir. Psikoloji biliminde “duygusal zekâ” kavramı, kişinin kendi duygularını fark etmesi, onları yönetebilmesi ve başkalarının duygularını anlayabilmesi olarak tanımlanır. Hayatta karşılaştığımız krizlerin çoğu, bilgi eksikliğinden değil; duygu yönetimindeki zayıflıktan doğar. Öfke patlamaları, ani kararlar, kırıcı sözler… Bunlar genellikle pişmanlıkla sonuçlanır. Duyguların yönetilmesi, onları bastırmak anlamına gelmez. Bastırılan duygu, uygun ortam bulduğunda daha yıkıcı biçimde ortaya çıkar. Asıl sağlıklı olan, duyguyu fark etmek, kabul etmek ve uygun bir kanalla ifade edebilmektir. Mesela öfke, doğru yönetildiğinde bir hakkı savunma gücüne dönüşebilir; yanlış yönetildiğinde ise ilişkileri yıkan bir silaha… Manevi bakış açısında da duyguların terbiyesi, kişinin iç huzurunun anahtarıdır. Sabır, şükür, merhamet, affetme gibi erdemler yalnızca ahlaki değerler değil; aynı zamanda ruh sağlığını koruyan güçlü kalkanlardır. Kişi, bu erdemleri hayatına kattığında, hem ilişkilerinde hem de kendi iç dünyasında daha dengeli bir insan hâline gelir. Duygularını yönetebilen kişi, kriz anlarında paniğe kapılmaz; empati yeteneğini yitirmez. Böyle insanlar, hem aile hem iş hem de toplum hayatında güven veren liderler olur. Bu yüzden, zekânın parlaması bilgiyle, olgunlaşması ise duyguların terbiyesiyle mümkündür. Hayat, duyguların aklı esir almasıyla değil, aklın duygulara rehberlik etmesiyle güzelleşir.